(from Matichon Weekly, 25 November – 1 December 2022,
page 74)
|
https://www.matichonweekly.com/column/article_628091
|
| EF Education First หรืออีเอฟ เปิดเผยผลดัชนีความสามารถทางภาษาอังกฤษ ประจำปี 2563 จากการสำรวจผู้ใหญ่จำนวน 2.2 ล้าน ทั่วโลกใน 100 ประเทศและภูมิภาค พบว่า เนเธอร์แลนด์ คว้าอันดับ 1 คะแนนสูงสุด 652 คะแนน เป็นประเทศที่มีความสามารถทางภาษาอังกฤษสูงที่สุด รองลงมาคือ เดนมาร์ก, ฟินแลนด์, สวีเดน, นอร์เวย์, ออสเตรีย, โปรตุเกส, เยอรมนี, เบลเยียม และสิงคโปร์
| The organisation Education First recently released an index to rank the English language skills of adults from around the world, based on testing of 2.2 million people from 100 countries and regions. People from the Netherlands took top place in the rankings, with a score of 652. The next highest-ranked countries were Denmark, Finland, Sweden, Norway, Austria, Portugal, Germany, Belgium, and Singapore.
|
| ภูมิภาคเอเชีย 10 อันดับแรก คือ สิงคโปร์ (10), ฟิลิปปินส์ (27), มาเลเซีย (30), เกาหลีใต้ (32), ฮ่องกงจีน (33), ประเทศจีน (38), มาเก๊าประเทศจีน (45), อินเดีย (50)
| In Asia, the ten highest-ranked countries and regions were Singapore (10th place), the Philippinges (27th), Malaysia (30th), South Korea (32), Hong Kong (33), China (38), Macau (35), and India (50).
|
| ส่วนประเทศไทย ได้ 419 คะแนน อยู่อันดับที่ 89 จาก 100 ประเทศทั่วโลก และอยู่ในกลุ่มประเทศที่มีความความเชี่ยวชาญทางภาษาอังกฤษระดับต่ำมาก ก่อนหน้านี้ในปี 2562 ประเทศไทยเคยอยู่อับดับที่ 74 ปีนี้ตกมาในลำดับที่ 78
| The average score of people from Thailand was 419, ranked 89th out of 100 countries and regions from around the world. This puts Thailand in the group of countries with very low English skills. Previously, in 2019, Thailand was ranked in 74th place. This year, the country's ranking fell to 78th.
|
|
https://www.pptvhd36.com/news/สังคม/137341
|
| เป็นเรื่องน่าตกใจที่ทักษะภาษาอังกฤษของคนไทยโดยรวมแย่มากและอยู่อันดับเกือบรั้งท้ายของโลก หากดูอันดับทักษะภาษาอังกฤษของเด็กไทยก็จะเห็นว่าอยู่ในลำดับที่ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่?
| It is frightening that Thai people's English is very bad, almost the worst in the world. If we looked at the English language skills of Thai children, they would not be that much better, would they?
|
| ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?
| Why is this?
|
|
|
| ก่อนที่เราจะอภิปรายว่าทำไมทักษะภาษาอังกฤษคนไทยแย่ เราต้องเข้าใจให้ตรงกันว่า ในประเทศไทยมีคนไทยที่ใช้ภาษษอังกฤษได้อย่างดีเลิศ ดีเทียบเท่าหรือดีกว่าเจ้าของภาษาอยู่ไม่น้อย แต่คนเหล่านั้นไม่ถึงร้อยละ 1 ของจำนวนประชากรๆ
| Before discussing Thai people's poor English skills, it is important to note that some there are some Thais whose English is excellent. It is as good as, or better than, the English of many native speakers. However this group of Thai people make up less then one per cent of the country's population.
|
| เหตุที่พวกเขาใช้ภาษาอังกฤษได้ดี เพราะพวกเขาเป็นกลุ่ม “ชนชั้นนำ” ของสังคมไทย ที่ได้รับการศึกษาในระบบแบบแผนที่สามัญชนคนไทยทั่วไปไม่มีโอกาสจะได้รับ น่าจะเป็นโอกาสของการเรียนโรงเรียนอินเตอร์ การได้ไปใช้ชีวิตหรือเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็ก ชนชั้นนำผู้ร่ำรวยในประเทศไทยสามารถมีบ้าน มีคฤหาสน์ที่ประเทศอังกฤษ และอื่นๆ เพื่อรองรับการศึกษาของลูกหลานตนเอง หรือมีเครือข่ายของเหล่าชนชั้นนำด้วยกันที่จะ “รับฝาก” ลูกหลานของกันและกันไปดูแล
| These people are good users of English because they are members of an elite who receive a style of education that is not available to regular Thai people. They have the opportunity to attend international schools, or to live in other countries when young and attend school there. These wealthy people can afford fancy houses in the UK and elsewhere to facilitate their descendants' schooling. They tap into support networks to look after one another's children and grandchildren.
|
| ระบบการศึกษาเช่นนี้เป็นระบบที่เหมือนกับประเทศอาณานิคมในศตวรรษที่ 19 ที่ตระกูล ครอบครัวของชนชั้นนำพื้นเมือง พ่อค้า ข้าราชการอาณานิคม จะได้เข้าสู่ระบบการศึกษาของประเทศอาณานิคมหรือประเทศแม่ และมีโลกมีสังคม มีวัฒนธรรมมีภาษาของกลุ่ม “ชนชั้นนำภายใต้อาณานิคม” แยกออกไป เป็นโลกคู่ขนานกับชาวพื้นเมืองที่มักเป็นแค่คนรับใช้
| This has similarities to the education systems of 19th century colonies. Clans in the ruling class – colonial administrators and wealthy traders – had separate education systems for their children, either in the colony or in the mother country. These families lived in a separate world, with its own culture, language, and social norms, running in parallel to the outside world of local people in the servant class.
|
| อย่างไรก็ตาม ในศตวรรษที่ 20 ประเทศอาณานิคมเหล่านั้นทยอยได้รับเอกราช ประกาศเอกราช สิ่งที่ประเทศเอกราชทำคือ เร่งพัฒนาการศึกษาของคนพื้นเมืองให้ได้คุณภาพทัดเทียม หรือใกล้เคียงกับของเหล่าชนชั้นนำในยุคอาณานิคม ไม่ว่าจะเป็นมาเลเซีย สิงคโปร์ หรือแม้แต่อินเดีย
| However, circumstances changed in the 20th century when these countries gained independence. It became an urgent priority to develop uniformly high standards of education for local people, similar to the standards of the ruling class in the colonial era. This happened in Malaysia, Singapore, and even India.
|
| ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศเพื่อนบ้านของเราแต่ไม่เกิดขึ้นกับประเทศไทยเราคือ การนำเอาอักษรโรมันมาใช้กับภาษาของตน ไม่ว่าจะเป็นภาษาเวียดนาม มาเลย์ อินโดนีเซีย
| One change that occurred in neighbouring countries, but not in Thailand, was the introduction of systems to write local languages with the Roman alphabet – for Vietnamese, Malaysian, and Indonesian.
|
| ดังเราจะเห็นว่า ภาษาเหล่านั้นเขียนด้วยตัวอักษรโรมัน ไม่ได้ใช้อักระ “พื้นเมือง” แบบ ไทย ลาว หรือพม่า
| These languages are written with Roman letters, in contrast to the local alphabets used for Thai, Lao and Burmese.
|
| เหตุที่เลือกใช้อักษรโรมันก็คือทำให้ภาษาง่ายต่อการเรียน และเข้าถึงคนหมู่มากให้กว้างขวางที่สุดเท่าที่จะกว้างขวางได้
| The Roman alphabet is used to make language learning easier and as broadly accessible as possible.
|
| และประเทศอย่างมาเลเซีย สิงคโปร์ เร่งให้คนของตนใช้ภาษาอังกฤษให้มากที่สุด ทั้งยังกำหนดให้ภาษาอังกฤษ เป็นภาษาราชการด้วย
| In countries like Malaysia and Singapore, citizens were quickly encouraged to use English as much as they could, and English became an official language.
|
|
|
| พัฒนาการของไทยต่างออกไป
| Things developed differently in Thailand.
|
| ภาษาอังกฤษ และภาษาต่างประเทศในบริบทของไทยและประวัติศาสตร์ของเรามันเป็น “สมบัติ” เฉพาะที่ชนชั้นนำหวงเอาไว้ เพราะมันคือเครื่องหมายแสดงถึงชนชั้น วัฒนธรรม ความรู้ ที่ “เหนือ” กว่าชาวพื้นเมือง ปล่อยให้พวกไพร่ อ่าน พูด เขียนภาษาอังกฤษ ได้เหมือนชนชั้นนำแล้ว ชนชั้นนำจะเหลือเหตุผลอะไรไปกดหัวไพร่ไว้แล้วปกครอง จึงต้องให้โง่ๆ เซ่อๆ เด๋อๆ ด๋า แล้ว มีชนชั้นนำเก๋อยู่ไม่กี่คน
| Historically, English and foreign languages have been regarded as a special “asset” reserved for the ruling class, as a sign that the culture and knowledge of the elites is superior to that of regular people. If every commoner freely read, spoke and wrote English like her overlords, how would the elites overawe the masses and rule over them? Better to keep the masses looking stupid and foolish, and keep the numbers of smart-looking elites low.
|
| ด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์สังคมเช่นนี้ทำให้ด้านหนึ่งภาษาอังกฤษถูกมองว่าเป็น “ของสูง” ของเกินเอื้อม คือบางสิ่งบางอย่างที่แปลกแยกจากชนชั้นนำของเรา ใครก็ตามที่ไม่ใช่ “ชนชั้นที่ถูกต้อง” หากพูดภาษาอังกฤษด้วยบุคลิกของ “ภาษาอังกฤษ” จะถูกมองว่า “ดัดจริต”
| For historical reasons, English is considered high and out of reach: it is one of the things that is separate from us and belongs to our ruling class. Anyone speaking fluent English who is not a "real" member of the elites is accused of being a fake.
|
| ขณะเดียวกันก็มีความพยายามอธิบายด้วยความโง่และอวดดีตามประสาชาวสยามในกะลา ว่าเหตุที่เราไม่พูดภาษาอังกฤษปร๋อ เหมือนคนสิงคโปร์ หรือฮ่องกง ก็เพราะ “เราไม่เคยเป็นเมืองขึ้นของใคร” เราภูมิใจในภาษาไทย อันเก่าแก่ของเรา
| At the same time, there are silly, insolent attempts to explain our poor English by boasting like a big Siamese fish in a small pond. We don't speak English fluently like people from Singapore and Hong Kong because “we have never been colonised by anyone”. We are proud of our venerable, ancient Thai language.
|
|
(ด้วยเหตุนี้เราจึงยังดันทุรังใช้เลขไทยในหนังสือราชการมาจนถึงทุกวันนี้)
|
(This is why we still stubbornly use Thai numerals in government publications.)
|
|
|
| สถานะอันอิหลักอิเหลื่อของภาษาอังกฤษจากประวัติศาสตร์การเมืองสังคมของไทยนี่แหละที่ส่งผลต่อการออกแบบการเรียนภาษาอังกฤษของเด็กไทยและคนไทยมาจนถึงทุกวันนี้
| This awkward history of English in Thailand, shaped by political and social factors over the years, has influenced the way that Thai children and adults have learned English, and it still does.
|
| และเมื่อฉันเขียนว่า เด็กไทย คนไทย โปรดระลึกว่า ฉันไม่รวม เด็กโรงเรียนอินเตอร์ และชนชั้นนำ ครอบครัวผู้มั่งคั่งที่เข้าถึงการศึกษาของระบบประเทศเจ้าอาณานิคมได้
| When I write "Thai children and adults", please bear in mind that I am not including students at international schools, members of high society, or the families of wealthy individuals who can study in colonising countries.
|
| หลักสูตรการเรียนภาษาอังกฤษของไทยไม่ได้ถูกออกแบบมาให้เรียนเพื่อเป็น “เครื่องมือ” ในการสื่อสาร แต่ถูกออกแบบมาเพื่อ “คัดแยก” คนออกเป็น ชั้นๆ เช่น เด็กที่ท่องศัพท์เก่ง ท่องประโยค ไวยากรณ์ได้ สอบได้คะแนนเยอะ ก็สอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ จบไปเป็นใหญ่เป็นโต แต่เอาภาษาอังกฤษไปใช้งานจริงไม่ได้ หนังสือภาษาอังกฤษก็ไม่อ่าน พูดก็ไม่ได้ ป้ำๆ เป๋อๆ เหมือนเดิม นายกฯ เราจบโรงเรียนนายร้อยฯ ทักษะภาษาอังกฤษก็เยสโนโอเคแต๊งกิ้ว
| The curriculum has not been designed for learning to communicate in English. Instead it has been designed as a screening tool. Students who parrot vocabulary, sentences and grammar rules well can attain high marks, study at university, and become big shots. However they cannot use English for real work, do not read English books, and cannot speak English. When they try, they end up sounding stupid, as if they had never learned. Our Prime Minister graduated from officer training college and has English skills which extend to "Yes, no, OK, thank you".
|
| ส่วนคนที่ท่องไม่เก่ง ก็บอกว่า ภาษาอังกฤษมันคือของสูง มันเกินเอื้อมสำหรับคนห่วยๆ อย่างเรา ที่สำคัญ เราไม่เคยเป็นเมืองขึ้นใครไง ก็เลยยิ้มสยามไปเรื่อยๆ เวลาเจอภาษาอังกฤษ
| People who do not parrot so well think: English skills are high and beyond reach for regular, lower-class people like us. What is important is that we have never been colonised. And they give a sweet Siamese smile whenever they encounter some English.
|
| ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีความกลัวว่า พูดภาษาอังกฤษแล้วจะดูดัดจริต ดูวัลลาบี พูดผิดพูดถูกก็โดนหัวเราะเยาะอีก
| Furthermore, people fear that if they speak English they will seem affected, like a wannabe. Regardless of whether they speak incorrectly or correctly, they will be ridiculed.
|
| สืบเนื่องมาจากทักษะภาษาอังกฤษมีไว้แยกชนชั้นของคน คนไทยมีแนวโน้มจะหัวเราะเยาะ หรือดูถูกคนที่พยายามจะพูดภาษาอังกฤษแล้วพูดผิดๆ ถูกๆ ในหมู่คนไทยมีภาวะการเหยียดสำเนียงภาษาอังกฤษ เสียยิ่งกว่าประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษา “ถิ่น” หรือภาษาราชการเสียอีก
| This happens because English is used to separate people into classes. Thai people have a tendency to ridicule or look down on people who try to speak English, whether they make mistakes or not. Among Thais there is a greater contempt for the sound of English than in countries where it is a "local" language or an official language.
|
|
|
| เราจะยกระดับทักษะภาษาอังกฤษของไทยได้ เราต้องเริ่มต้นลบปมด้อย และการกดเหยียดทางชนชั้นด้วยมรดกอาณานิคมนี้ออกไปให้ได้เสียก่อน
| To improve people's proficiency in English, we need to start by getting over our national English-speaking inferiority complex, and eradicating the class consciousness we've inherited from our colonial past.
|
| จากนั้นออกแบบการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ ด้วยมายด์เซ็ตใหม่ว่า
| After that, we need to approach English learning with a new mindset:
|
| “ภาษาอังกฤษง่ายกว่าภาษาไทย” เพราะนี่คือความจริง พยัญชนะน้อยกว่า สระน้อยกว่า วรรณยุกต์ไม่มี ตัวสะกดก็ง่ายกว่า คำว่า museum กับพิพิทธภัณฑ์ อันไหน สะกดง่ายกว่ากัน เอาดีๆ?
| “English is easier than Thai”. It has less consonants and vowels. There are no tone marks. Compare “museum” and its Thai equivalent “phiphithaphan” (“พิพิทธภัณฑ์"): which is easier to spell?
|
| ระบบการเรียน การสอนภาษาอังกฤษ พัฒนามาจนเป็นระบบลงตัวกว่าภาษาไทยมาก
| There are well-developed methods for learning and teaching English, more so than for Thai.
|
| รูปประโยค ไวยากรณ์ ภาษาอังกฤษ ชัดเจน ตกผลึก มีตรรกะ มีเครื่องหมายวรรคตอน ที่ทิศทาง มีลำดับเวลาที่ชัดเจน ไม่สับสน ดังนั้น เด็กไทยทุกคนควรถูกสอนว่า ภาษาอังกฤษง่ายกว่าภาษาไทย
| Rules of English grammar and sentence structure are clear, well-defined and logical, with punctuation symbols to act as guides, and clear, unambiguous rules to indicate time and tense. Hence all Thai children should be taught that English is easier than Thai.
|
| เมื่อเริ่มต้นทัศนคติที่เป็นมิตร เราก็เริ่มให้เด็กไทย ใช้ภาษาอังกฤษในการพูด ฟัง อ่าน ก่อนการเขียนได้เลย และเรียนรู้มันในฐานะเครื่องมือสื่อสาร ไม่ใช่เครื่องมือแสดง “ชนชั้น” หรือความเหนือกว่า
| To start their relationship with English on friendly terms, students should begin by learning speaking, listening and reading. Writing can come later. Students should learn that English is a useful tool for communication, not a tool for expressing status or superiority.
|
| เราต้องสามารถพูดภาษาไทยและอังกฤษปนกันไปมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
| People should be able to switch naturally between Thai and English.
|
| ที่สำคัญ เราออกเสียงภาษาอังกฤษให้ถูกต้อง โดยไม่ต้องมีสำเนียงแบบไทยได้ และเราต้องตระหนักว่า ภาษาอังกฤษมีหลายร้อยพันสำเนียง–สำเนียงเหมือนฝรั่งไม่สำคัญแต่อ่านออกเสียงทุกคำได้ชัดเจนสำคัญกว่ามาก
| It is important to pronounce English sounds correctly, but not necessarily the way that other Thai people pronounce them. There are many 'correct' ways to speak English. It does not matter whether you have an accent that sounds like a Westerner's; what matters much more is that all words are read clearly.
|
| นอกจากนี้ เราต้องเรียนภาษาอังกฤษ ในฐานะที่เป็นเครื่องมือแห่งการสมาทานโลกทัศน์ ตรรกะ เหตุผล ที่พ่วงมากับภาษา เรียนเพื่ออ่าน เพื่อคิด เพื่อให้เรามีเครื่องมือจะวิพากษ์ จะตั้งคำถาม เพื่อเปิดโลกของเราให้กว้างขวางขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่เรียนภาษาเพื่อให้รู้ “ภาษา” แบบที่ปรากฏเป็นตัวหนังสือ และเรียนภาษาเพื่อให้รู้จักโลกของภาษานั้นจริงๆ
| Furthermore, English-learning should be undertaken to develop a Weltanschauung – a way of thinking and reasoning – that is connected with the language. It should be learned in a way that gives us tools to read and think critically, to question, to progressively broaden our view of the world. The aim of language-learning is not merely to understand the language that appears in books; the aim is to become truly familiar with the world of the language.
|
| ทำแบบนี้ได้เมื่อไหร่ ทักษะภาษาอังกฤษของคนไทยจะค่อยๆ ดีขึ้น เพราะเรามองว่านี่ก็คือ “ภาษาของเรา” เช่นกัน
| When we develop a attitude like this, our English skills will gradually improve, because we will come to think of English as "our language", as people do in many other countries.
|
| ภาษาอังกฤษคือ ภาษาของเรา!! ไม่ใช่ภาษาของ “ใครอื่น”
| English is our language! It is not just the language of “others”.
|
| ถ้าสร้างมายด์เซ็ตนี้ไม่ได้ ทักษะการใช้ภาษาก็ไม่เกิด
| Without this mindset, our English skills will fail to flourish.
|
|
|